کد مطلب:33481 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:180

اگر به تاریخ بلند بشریت نگاه كنیم، در می یابیم كه این تاریخ مالا مال از سیاهی، تباهی، كجروی، مخالفت و عصیان در برابر حق و لگد نهادن بر زیبایی ها و پاكی ها بوده است. نمی گوییم كه در تاریخ بشر نیكویی وجود نداشته است. لكن همه اش این نبوده است. همواره جنبه هایی هم وجود داشته كه بزرگان، عارفان، ادیبان و پاكان تیز بین، از آنها نالیده اند. اینان همواره می پرسیده اند كه چرا آدمیان در دریایی از لجاجت با حق و مخالفت با واقعیت و عناد و ناپاكی غوطه ورند؟ این نكته بسیار مهم است ولی كمتر كسی است كه تصدیق كند كه این كج رفتن ها، جنبه های واقعی، ناستردنی و پاك نشدنی وجود آدمی هستند. اگر ما می خواهیم انسان را بشناسیم، می باید این وجوه را نیز در تعریف او ماخوذ بگیریم و دخالت بدهیم. خداوند خود درباره ی آدمیان می فرماید:

و لقد صدق علیهم ابلیس ظنه فاتبعوه الا فریقا من المومنین

(سبا، 20).

شیطان گمان خویش را (كه گفته بود همه ی آنان را گمراه می كنم) بر آنان محقق كرد، پس همگی از او پیروی كردند مگر گروه اندكی از مومنان.